Mevsim kıştı.
Pascal günün ışımasını bekliyordu.
Çekilmişti viran evdeki odasına,
kafası ayaklarının üzerinde, göğü izliyor ve Yekta' yı hayal ediyordu.
Tüm gün onunla oynayacak, karlarda yuvarlanacak, sıcak yüzünü yalayacaktı onun.
Kış soğuktu.
Karların daireler çizdiği camın ardında yavrularını emziriyordu Sarı.
En iri olanı itmişti ayaklarıyla.
İncecik boyunlu güçsüz kızını tutuyordu göğsünün sıcağında daha çok.
Adaleti daha iyi biliyordu mahallenin "boyalı camgüzelleri" nden.
Soğuk acıtıcıydı.
Yaralı bacağından akan irin bile buz tutmuştu Çomar' ın.
Tecavüzün acısı vardı rektumunda ve bağlandığı zincirin izini
yalayarak silmeye çalışıyordu sol bacağından.
Güneş kızıla boyayamadı sabahlarını.
Son kez göremediler minareleri, Kız Kulesi' ni ve zıplayan balıkları.
Birer kurşun saplandı titreyen bedenlerine,
masum bakışlarına ve umutlarına.
Mevsim kıştı.
Yeni günde sokak ıssız, yavrular aç, küçük Yekta yalnızdı...
Damlarından buz sarkıyordu evlerin.
Bilemezlerdi sonsuz uykuya çekeceğini onları kanlı ellerin.
***
Güneş camlara açılan ışık koridorları yaratıyordu odalarda.
Sarı gerinerek uyandığında yerden tam bir metre havalandı.
Bebekleri omuzları etrafında dönerek onu selamladı.
Pascal tozlarını dökerek üst kata uçuyordu merdivenlerden;
Çomar ise yapışık kanatlarını açmak için son kez daha kasıldı.
Hepsi sarı-kahverengi kanatlarıyla uçuyorlardı.
Bedenleri küçülmüş, ruhları hafiflemişti...
Açık camlardan dışarı süzüldüler anlamak için sıcağın nedenini.
Baktılar ki tüm minareler ve Kız Kulesi dolmuştu küçük kanatlarla.
Karabaş, Toni, Reks, Korsan, Zuzu ve diğerleri...
Kabadayı Mask bile oradaydı.
O da kanatlanmıştı ve bırakmıştı kendini güneşin parıltısına.
Mevsim yazdı.
İstanbul yeni bir güne uyanıyordu yüzbinlerce kelebeği ile.
Binlerce insan geliyordu "kültür başkenti"ne.
Hepsi geri gelmişti alınan canların.
Çarpıyorlardı tüm bedenleri ile kentin canilerinin yüzlerine.
***
"İstanbul' u Kelebekler Bastı" haberinin annemin zihninde yaptığı acı çağrışım ile yazılmıştır.
